We zijn bezig met de restauratie van het prachtige jachthondenhuis uit 1810, met zicht op ons meer. Het huis werd toendertijd gebruikt voor de 40 jachthonden van het landgoed. Op de eerste etage woonde de jachtopziener.
Deze winter zijn we een heel eind gekomen met de restauratie van het dak, het bouwen van de grote uitbouw en het restaureren van alle prachtige gewelven in het gebouw.

De dikke al afgewerkte isolatie platen zijn op de eikenhouten constructie vastgezet.




En vooral de aansluitingsproblemen van het dak tussen het oude huis en de aanbouw was een heel gedoe. Al die dikke muren die niet recht zijn, het is een puzzel en dan zeg ik het nog aardig.
Dit in combinatie met de constructie bouwen om de schoorsteen. Want rond de schoorsteen mag natuurlijk geen isolatie waardoor we genoodzaakt waren om op het dak rondom de schoorsteen een bekisting te bouwen en die te vullen met speciale korrels in combinatie met cement.
Het slechte deel van de schoorsteen is inmiddels gesloopt.
We hebben de eikenhouten overstekken vastgezet en zijn klaar met de daklatten vastzetten op het dak.
Na elke klus denk ik , oke nu gaan de dakpannen eindelijk geplaatst worden.
Helaas, nog steeds niet, er moet nog zink vastgezet worden en dan.......... schijnen we zo ver te zijn dat we de dakpannen omhoog kunnen brengen.
We hebben er onderhand wel genoeg van, al dat dakwerk , toch hebben we ook nog steeds plezier op het dak.
Natuurlijk moeten we honderd keer de ladders af, vallen er nog niet vast gezette daklatjes naar beneden, zaagt Matt in zijn vinger, hebben we spijkers in een plastic bloempot waardoor er telkens spijkers door de gaatjes heen verdwijnen en klauteren zo wat af.
Steigers vind ik geen feest, een dak op klauteren doet me niks meer, je hebt er veel meer houvast en als je maar vaak genoeg op het dak zit wen je er ook aan.




Ondertussen zijn we grote fan van Victor, de steenhouwer geworden.
Hij doet fantastisch werk. Met veel kennis en precizie heeft hij de doorgang gemaakt door de 50 cm dikke muur van de nieuwe uitbouw naar het middelste gedeelte van het jachthonden huis. Het was niet zomaar een gat maken en blokken neer zetten, zo makkelijk is het nooit. De muur had namelijk veel te lijden gehad van de 10 tallen jaren vocht, waardoor het voegwerk de eerste meter slecht was. Stenen konden makkelijk naar beneden vallen.
Victor had daarom een systeem. Hij tikte tegen elke steen en zo besliste hij welke steen eerst los gemaakt werd en wat bleef hangen.
Zo maakte hij voor de rechterzijde van de deuropening voorzichtig een gat door de dikke muur. Zodra het gat groot genoeg was werd er een groot natuurstenen blok in geplaatst met behulp van kettinglier , steiger, mankracht en alles wat maar voor handen was om het betreffende blok op zijn plek te houden.
Tot de hoogte van de latei, die woog rond de 280 kilo en moest verplaatst worden en omhoog gebracht worden.
Verplaatsen ging tot ieders verbazing heel makkelijk met de bij de vuilstort opgehaalde onderstel van de rolstoel. Victor stond er hoofdschuddend bij, maar het lukte
Daarna in de kettingen met de kettinglier, vervolgens werd hij met afgezaagde ronde steigerdelen volgens de oude methodes op zijn plek gerold.
Pas toen ook de linkerzijde van de poort voorzien was van grote nieuwe blokken werd de doorgang echt opengebroken.



Het resultaat is prachtig, veel meer licht in de ruimte en het lijkt alsof de deuropening er altijd is geweest.





Inmiddels heeft hij bijna alle gewelven en rond gemetselde lateien van de verschillende ruimtes gerestaureerd.
Regelmatig hoorde we hem foeteren want een rond gemetseld plafond boven je hoofd restauren is geen pretje.
Een groot aantal bakstenen was kapot gegaan, die moesten er uitgehaald worden, zonder dat de omliggende stenen mee naar beneden vielen.
Af en toe zat het niet mee. Vorige week zaterdag zei hij ´s ochtends optimistisch, nog 8 bakstenen te vervangen en dan is het plafond klaar. Tegen de tijd dat hij naar huis ging moest hij er in het zelfde plafond nog 10 doen.
Het is ook niet makkelijk, voor de gewelven zijn er ooit door elkaar heen 4 maten bakstenen gebruikt, dat is al moeilijk en hoe zorg je dat een te plaatsen baksteen op zijn kop blijft hangen. Met allemaal maten houtjes, wiggen en wat maar handig is.
Het gaat goed, het einde is in zicht en ook hier hebben we qua bakstenen alleen maar hergebruikt van de oude ruine, van wat in een schuur lag en wat we 2 jaar geleden gesloopt hebben van een schoorsteen van het kasteel. Het ruimt weer lekker op.

Tussentijds moeten we continue besluiten nemen. Zo ook met hoe we het huis gaan verwarmen zodat we het bv ook in december kunnen verhuren.
Naast ons huis tussen alle grote natuustenen blokken van de ruine hadden we gedecoreerde stukken gevonden waarvan Matt dacht dat het een raampartij was.
Victor is het gaan onderzoeken en het blijkt een bijna complete granieten schoorsteenmantel te zijn, aan de hand van de maat en de decoratie uit de 14e eeuw.



Het wordt een prachtige schouw van 1.85 hoog bij 1.70 breed. Vergelijkbaar materiaal als onze schoorsteenmantel in onze woonkamer.
Het zijn 13 grote stukken waarvan er 2 blokken missen, die Victor gaat maken met behulp van andere blokken.
Dat is nou zo leuk op dit landgoed, al dit soort schatten die gewoon half ondergronds in de ruine lag en nu weer een mooie bestemming krijgt in de woonkamer van het jachthondenhuis In de woonkamer muur hebben we de basis voor de schoorsteen gestort, binnenkort worden de eerste loodzware blokken opgebouwd.

Eindelijk is het voorjaar. Wat hebben we een ontzettend lange en koude winter gehad. Voor het eerst gaan we deze week dakpannen leggen zonder dat het sneeuwt of we het afvriezen.

De koeien met hun witte kalfjes staan weer buiten in de weides, de stieren zijn weer van elkaar gescheiden en over de verschillende kuddes uit gezet, ze hebben werk te doen.

Onze vriendjes, onze Percheron trekpaarden Titan en Troy zijn deze maand 3 jaar geworden, tijd om tijd te maken om ze af te richten.

Julius en Annabelle mogen tegenwoordig op de maaitractor, het is voortaan hun taak.
De koude winter heeft wel de nodige schade gebracht in de tuin.
Een 20 tal rozen, de vijgenboompjes, de laurierstruik, een aantal hortentia´s , ze vonden het niet fijn deze winter en hebben het niet overleefd.

De mollen wel, van de 200 narcissen die Julius en ik in het najaar in het gras gepoot hadden (op plekken waar molshopen waren omdat dat zachte grond was) zijn er misschien 50 opgekomen. Volgens ons eten mollen wormen, we denken echter dat ze dit jaar hun rantsoen aangepast hebben en met veel plezier heel goed de winter door zijn gekomen met verse narcis bollen. Zo te zien aan de huidige hoeveelheid molshopen kan het bijna niet anders.

En dan....
Tot onze opperste verbazing wordt elk voorjaar onze oprit door de gemeente onderhanden genomen.
De vele gaten (veroorzaakt door de strenge vorst) zijn allemaal weer gevuld met asfalt en grind, ze waren er een ochtend mee bezig.
Vanuit de keuken bekijken we onder het genot van een kopje koffie dit ritueel, we zijn er heel blij mee.